Erotokritos - Giannis Haroulis
Ερωτόκριτος
Κι ήπαιρνε το λαγούτον του και σιγανά επορπάτει,
κι έτσι τραγούδγενεν γλυκιά ανάρια στο παλάτι.
Ήταν η χέρα ζάχαρη φωνή 'χε σαν αηδόνι
κάθε καρδιά που το γροικά κλαίει κι αναδακρυώνει
Τ' άκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα
ο κύρης σου μ' εξόρισε στης ξενιτιάς στη στράτα
Τέσσερις μέρες μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω
κ' ύστερα να ξενιτευτώ, πολύ μακριά να πηαίνω
Kαι πώς να σ' αποχωριστώ και πώς θα σου μακρύνω
Kαι πώς θα ζήσω δίχως σου, το χωρισμόν εκείνο
Κατέχω το κι ο κύρης σου γρήγορα σε παντρεύγει
ρηγόπουλο, αφεντόπουλο σαν είσ' εσύ γυρεύγει
Kαι δεν μπορείς ν' αντισταθείς σαν θέλουν οι γονείς σου
Nικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάζει η γιόρεξη σου
Μια χάρη, αφέντρα, σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
Και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:
- Την ωρα που αρραβωνιαστείς να βαριαναστενάξεις
Kι όντε σαν νύφη στολιστείς σαν παντρεμένη αλλάξεις
N' αναδακρυώσεις και να πεις, «Ρωτόκριτε καημένε
τα σου 'ταζα ελησμόνησα, τα 'θελες μπλιο δεν έναι»
- Και κάθε μήνα μια φορά φορά μέσα στην κάμαρά σου
λόγιαζε ηντά παθα για σε να με πονεί η καρδιά σου
Και πιάσε και τη ζωγραφιά που 'βρες στ'αρμάρι μέσα
και τα τραγούδια που 'λεγα όπου πολύ σ' αρέσαν
Κι ας τάξω ο κακορίζικος πως δεν σ' ήβρα ποτέ μου
κι ένα κεράκι αφτούμενον εβάστου κι έσβησέ μου
Κι ας τάξω πως επιάστηκα 'πο μιάς γυναίκας τρίχα
κι΄ ήσπασε η τρίχα κι'ήχασα στον κόσμο ό,τι κι αν είχα
Λησμόνησε παντοτινά και διώξε κάθε ελπίδα
και πες πως δε με γνώρισες μήτε κι'εγώ πως σ' είδα
Kάλλια 'χω εσέ με θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου
Erōtókritos - Yiánnīs Charoúlīs
Ki ī́pairne to lagoúton tou kai siganá eporpátei,
ki étsi tragoúdyenen glykiá anária sto paláti.
Ī́tan ī chéra zácharī fōnī́ 'che san aīdóni
káthe kardiá pou to groiká klaíei ki anadakryṓnei
T' ákouses Aretoúsa mou ta thliverá mantáta
o kýrīs sou m' exórise stīs xenitiás stī stráta
Tésseris méres monachá mou 'dōke n' animénō
k' ýstera na xenitef̱tṓ, polý makriá na pīaínō
Kai pṓs na s' apochōristṓ kai pṓs tha sou makrýnō
Kai pṓs tha zī́sō díchōs sou, to chōrismón ekeíno
Katéchō to ki o kýrīs sou grī́gora se pantrév̱gei
rīgópoulo, afentópoulo san eís' esý yyrév̱gei
Kai den ḇoreís n' antistatheís san théloun oi goneís sou
Nikoún tīne tī gnṓmī sou ki allázei ī yiórexī sou
Mia chárī, aféntra, sou zītṓ ki ekeínī thélō móno
Kai metá keínī olócharos tī zī́sī mou teleiṓnō:
- Tīn ōra pou arravōniasteís na varianastenáxeis
Ki ónte san nýfī stolisteís san pantreménī alláxeis
N' anadakryṓseis kai na peis, «Rōtókrite kaīméne
ta sou 'taza elīsmónīsa, ta 'theles ḇlio den énai»
- Kai káthe mī́na mia forá forá mésa stīn kámará sou
lóyiaze īntá patha yia se na me poneí ī kardiá sou
Kai piáse kai tī zōgrafiá pou 'vres st'armári mésa
kai ta tragoúdia pou 'lega ópou polý s' arésan
Ki as táxō o kakorízikos pōs den s' ī́vra poté mou
ki éna keráki aftoúmenon evástou ki ésvīsé mou
Ki as táxō pōs epiástīka 'po miás yynaíkas trícha
ki΄ ī́spase ī trícha ki'ī́chasa ston kósmo ó,ti ki an eícha
Līsmónīse pantotiná kai diṓxe káthe elpída
kai pes pōs de me gnṓrises mī́te ki'egṓ pōs s' eída
Kállia 'chō esé me thánaton, par' állī me zōī́ mou,
yia séna eyennī́thīke ston kósmon to kormí mou
Ερωτόκριτος, Μέρος Α' στίχοι 270 έως 440
«Eβάλθηκά το από καιρό, και θέλησα ν' αρχίσω
να λιγοπηαίνω στου Pηγός, για να τση λησμονήσω,
να'βρω βοτάνι δροσερό, και την πληγή να...Le texte original complet et sa traduction
Ajouter un commentaire