Φωνές, Καβάφη ποίημα. Voix, poème de Kavaphis.

[i][center] [b][u]Φωνές[/u][/b]

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

[b][u]Voix[/u][/b]

Voix immatérielles et aimées
De ceux qui sont morts, ou de ceux qui sont,
Pour nous, perdus ainsi que les trépassés.

Parfois, en songe, elles nous parlent;
Parfois, en sa pensée, l'esprit les entend.

Et, avec leur sonorité, pour un instant, elles reviennent,
Sons de la primitive poésie de notre existence -
Comme une musique, nocturne, lointaine, qui se perd. [/center][/i]